Toen de kinderen in bed lagen sloop ik stiekem de deur uit. Bang dat ik gehoord werd door het dichtslaan van de voordeur, maar ook omdat ik iets ging doen wat geheim was. Gewapend met twee bussen ‘zaad voor veldbloemen’ sloop ik naar buiten. Ik sprong lenig over het muurtje van onze buurtvijver heen en keek nog even om me heen. Ik besefte me wel degelijk dat nu iemand naar me aan het kijken kon zijn. ‘Wat doet ze daar, joggingbroek aan met Dubarry’s (winter is voorbij) en schichtig om haar heen kijkend?’. Ik wil een statement maken, ik wil voor eens en altijd van die bruine grasgrond af. Omdat De Aannemer nog niet verder bouwt en De Gemeente wacht op De Aannemer, heb ik besloten een gezamenlijke pluktuin te maken.

Dit gebeurde een week geleden. Ik ben in de ban van guerilla marketing. Omdat ik vind dat bedrijven zich moeten onderscheiden in hun markting. We lopen allemaal achter elkaar aan, we doen hetzelfde. Maar weinig organisaties (of eigenlijk de creatieve geesten erachter) steken echt hun kop boven het maaiveld uit. Ik lees nu het boek ‘De guerilla marketing revolutie’ van Cor Hospes. Daarin staan legio voorbeelden van dit slimme marketinginstrument. Even een geheugenopfrisser: de Bavariababes tijdens het WK in Zuid Afrika in hun Dutch Dresses. Dat is dus guerilla. Hospes schrijft in zijn boek: ‘Something happeing And it’s happening right now You’re too blind to see it ‘.

Ik werk nu aan een paar klantprojecten die die guerilla nodig hebben: opleuken, confronteren, opfrissen, opfokken, opvlammen. Dat maakt mijn werk alleen maar leuker, om met dit soort problemen bezig te zien die ondergesneeuwd zijn, maar weer snel ontdooit moeten worden en snel moeten ontluiken.  ‘A bit fast please’. Net zoals mijn veldbloemen.