Eigenlijk kwam het allemaal door mijn after-yoga-tea-session. Ik zou jarig worden en met mijn yogavriendinnen gingen we mijn wensenlijstje af. ‘Als ik maar geen cadeaubon krijg, of iets voor in bad’, zei ik toen. Op de dag des oordeel dat ik 35 jaar zou worden kreeg ik van twee vrienden de Happinez. “Omdat je geen cadeaubon en iets voor in bad wilde”, verdedigden ze zich. Heren, ik ben jullie dankbaar, want dankzij jullie cadeau heb ik weer inspiratie voor mijn column gevonden.

Ik las een interview van Susan Smit met Irene van Lippe-Biesterveld, één der prinsessen. Zij vertelde over hoe een ego mensen in de weg kan zitten. Dat ze daardoor geremd worden in hun doen en zo perfectionisme ontwikkelen wat griezelig kan zijn. Griezelig omdat perfectionisme mensen vastzet.

Ik zie tegenwoordig in veel bedrijven waar ik kom, dan de gevestigde orde het lastig vind het ego los te laten. Het ego van de organisatie is eigenlijk gewoon het hart wat door de mensen die er werken, gevormd wordt. Maar als mensen angst en onzekerheid voelen in hun functie kunnen ze hun werk niet goed uitoefenen. Ik ben ervan overtuigd dat als mensen meer samenwerken en zich kwetsbaar op durven stellen, ze zichzelf en daarmee de organisatie transformeren naar een eerlijke bedrijfscultuur. Er ontstaat zo minder ruis en gedoe en vooral, egotripperij. De eilandjes (lees: afdelingen in een bedrijf) worden weer verbonden met bruggen zodat we gemakkelijker elkaar kunnen bereiken als dat nodig is. Er is tenminste een weg naar elkaar toe.

Deze transitie is een kenmerk van de nieuwe tijd waarin we nu leven. Ik ben ervan overtuigd dat het bedrijfsleven af moet van de egocultuur. Sterker nog, ik zie dat we al bezig zijn ons om te vormen. Dat merk je aan veel veranderingen in de samenleving en in de politiek. Het allermooiste is dat als organisaties deze verandering in durven zetten, ze helderder kunnen communiceren. Intern, onderling tussen de doelgroepen, maar zeker ook extern richting klanten of stakeholders. De gewijzigde identiteit heeft invloed op het imago van jezelf en van je organisatie. En dat is wat prinses Irene bedoelt denk ik: we moeten wat meer loslaten en onszelf accepteren. Dan ontstaan prachtige samenwerkingen en bovenal: inspiratie.

Heren, het was gezellig om mijn verjaardag. Het werd laat. En ik ben benieuwd of jullie tot vroeg in de morgen over bomen gepraat hebben, prinsessen of mindfulness. Of dat het gewoon over whisky, Volvo’s en mannendingen ging. Ik denk het laatste. Ik heb het niet meer meegekregen. Ik lag happy in bed.